Ի դեպ. Փաշինյան-Ալիեւ բաց հանդիպման մասին
ADTVԻ դեպ, եթե չեք հետեւել Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի եւ Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիեւի Մյունխենյան բաց հանդիպմանը ու ուզում եք պատկերացում կազմել տեղի ունեցածի մասին ընթարցելով արձագանքները, ապա ձեզ կթվա, թե այդ արձագանքների հեղինակները խոսում են երկու միանգամայն տարբեր հանդիպումների մասին։Այդ արձագանքները մեծ հաշվով բաժանվում են երկու խմբի, մի խումբը հիացած է մինչեւ վերջին խազը, մյուս խազը՝ ճիշտ այդքան հիասթափված։
Գրեթե չկան, կամ շատ քիչ են այն կարծիքները, որ կարելի լիներ գնահատել որպես այս երկուսի միջին թվաբանական, կամ ոսկե միջին։ Հանդիպումը սկսվեց Ալիեւի խոսքով, որը շատերի համար անսպասելի կերպով խոսակցությունը տարավ դեպի անցյալ, դեպի պատմական ճշմարտություն։Այստեղ Ադրբեջանը բավական թույլ դիրքեր ունի, եւ սպասվում էր, որ ավելի քան համաչափ հակահարված կստանա, ինչը խոստովանենք, չկայացավ։Հայաստանի վարչապետի պատասխանն իհարկե թույլ չէր, բայց այն չէր, ինչ ակնկալվում էր։ Եվ սա ոչ միայն վարչապետի, այլեւ թիմի տնային աշխատանքն էր, որ կարող էր ավելի լավ կատարված լինել։
Հանդիպման մնացյալ հատվածում արդեն, կարելի է ասել բացահայտ առավելությունը Փաշինյանի կողմն էր։ Ալիեւը կրկնեց վաղուց լսված երգը, կամ այս դեպքում ասենք մուղամը՝ տարածքային ամբողջականության, օկուպացված տարածքների ու փուլային լուծման մասին։Ավելին, եթե նախկինում խոսվում էր Արցախի՝ Ադրբեջանի կազմում ինքնավարության բարձր մակարդակի մասին, ապա հիմա՝ անգամ ինքնավարության մասին չի խոսում, այլ որպես ազգային փոքրամասնություն, բազմազգ Ադրբեջանում ապրելու իրավունքի մասին:
Իսկ ահա Նիկոլ Փաշինյանը ներկայացրեց իր թարմացված մոտեցումները, որոնք արդեն հանդիպումից հետո հրապարակեց իր ՖԲ-յան էջում՝ «Մյունխենյան սկզբունքներ» վերտառությամբ։ Մեջբերեմ դրանցից երկուսը՝« Չկան տարածքներ, կա անվտանգություն. Լեռնային Ղարաբաղը չի կարող զիջել իր անվտանգությունը»: «ԼՂ հարցը չունի ռազմական լուծում: Եթե որեւէ մեկը կասի, որ հարցը ռազմական լուծում ունի, Ղարաբաղի ժողովուրդը կասի՝ ուրեմն այն վաղուց լուծված է»։ Ինչեւէ. Նախընթաց տարիներին ղարաբաղյան խնդիրը միշտ եղել է ներքաղաքական զարգացումներն ուղղորդող գործոն։
Հիմա, գուցե թե, եկել է ժամանակը, որ մի կողմից չօգտագործվի այն ներքաղաքական նպատակներով, իսկ մյուս կողմից՝ արտաքին քաղաքականության մեջ օգտագործվի նախընթաց տարիների փորձառությունը, կամ այդ փորձառության դրական մասը։ Սա ի դեպ, կամ իմիջիայլոց։
