Ի դեպ. ԱՄՆ Սենատի կողմից հայոց ցեղասպանության բանաձեւի ընդունման մասին
Ի դեպԻ դեպ, նախօրեին ուշ երեկոյան հայտնի դարձավ, որ ԱՄՆ Կոնգրեսի վերին պալատը՝ Սենատը, միաձայն ընդունել է Հայոց ցեղասպանության ճանաչող եւ Թուրքական ժխտողականությունը դատապարտող բանաձեւը։ Ինչքան էլ որ բանաձեւը օրենքի ուժ չունի, հայտարարության կամ հռչակագրի հարթության մեջ է, խորհրդատվական նշանակությամբ, նախագահի ստորագրման ընթացակարգ չի ենթադրում եւ նրան չի պարտադրում գործածել ցեղասպանություն եզրույթը, այդուամենայնից սա պատմական իրադարձություն է՝ առանց չափազանցության։
Եվ հասկանալի էր այն ոգեւորությունը, որ անցած գիշեր տիրում էր առցանց մամուլում, սոցցանցերում ու ասենք այսպես՝ հայկական աշխարհում։ Հիշեցնեմ, Սենատի այդ բանաձևը նախորդ անգամ անգամ արգելափակվել էր Էրդողանի՝ ԱՄՆ կատարած այցի ընթացքում։ Թե ինչ էր փոխվել Էրդողանի այցից հետո, Էրդողանն ինչ կարմիր գծեր էր անցել՝ ավելի հիասթափեցնելով Վաշինգթոնին, թե՞ սենատորների վրա հանրային ճնշում էր աննախադեպ ավելացել, քննարկման թեմա են, սակայն կարեւորն այն է, որ մեկուկես ամսվա ընթացքում ԱՄՆ կոնգրեսի երկու պալատներն էլ ընդունեցին հայոց ցեղասպանության բանաձեւերը եւ սա արդեն կայացած փաստ է։
Հայաստանում այս փաստը կարծես թե ավելի շատ դիտարկվում է պատմական արդարության վերականգման համատեքստում։Սա իհարկե շատ կարեւոր է, սակայն ոչ պակաս, գուցե ավելի կարեւոր է մեր տարածաշրջանում, գլոբալ քաղաքականության մակարդակում տեղի ունեցող տրանսֆորմացիաների համատեքստը։ Այս ամենը խոսում է տարածաշրջանում Միացյալ նահանգների երկարաժամկետ կտրվածքով քաղաքականության փոփոխության, ԱՄՆ կողմից տարածաշրջանում անվտանգային նոր ճարտարապետության մեջ Թուրքիայի դերի նվազեցման եւ հայկական գործանի համար նոր հնարավորությունների ստեղծման մասին։
Իսկ այդ հնարավորությունները բացվում ու տարածվում են մինչեւ , այս պահի համար անհնար ովացող բան ասեմ՝ Վիլսոնյան իրավարար վճռի արձանագրումների հարթություն։ Մյուս կողմից սակայն այս վիճակը նաեւ վտանգներ է պարունակում, մասնավորապես, Միացյալ նահանգները սպառում է հայկական հարցով Թուրքիայի նկատմամբ քաղաքական ճնշման միջոցները։ Միացյալ նահանգների քաղաքական զինապահեստում թերեւս վերջին կրակոցի հնարավորությունն է մնացել, այն է՝ Նախագահի կողմից ցեղասպանության ճանաչումը։
Իսկ սա նշանակում է, որ Թուրքիան արագ տեմպերով դուրս է գալիս ամերիկյան ռազմաքաղաքական ազդեցության ոլորտից եւ սկսում է ինքնուրույն աշխարհքաղաքական խաղը՝ Ռուսական զենքով ու Ռուսաստանի հետ ջերմացող հարաբերություններով։ Ինչեւէ, ստեղծված վիճակը չափազանց հետաքրքիր է, նուրբ ու բարդ։ Հայաստանի քաղաքական ղեկավարությունը պետք է կարողանա չեզոքացնել վտանգներն ու օգտվել ստեղծվող հնարավորություններից։ Նման հնարավորություններ հազվադեպ են տրվում։
