Խաղաղության դարաշրջանի նոր զոհերը. իշխանությունից արթուն մարդ կա,՞ թե՞ Ղազախստանի հոգսերով են խառը
Խմբագրական
Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի թմբկահարած «Խաղաղության դարաշրջանը» երեկ նորից թակել էր մեր դուռը։ Ադրբեջանի ԶՈւ–ն երեկ ժամը 15։15-ի սահմանում կրակ է բացել Վերին Շորժայի հատվածում, ադրբեջանցիները կիրառել են հրետանի և ԱԹՍ, հայկական կողմն ունի 3 զոհ և 2 վիրավոր։
Այս պահին իրավիճակը համեմատաբար հանգիստ է, բայց հայտնի չէ ինչքան կտեւի այս անդորրը։
Եւ առհասարակ՝ հայտնի չէ՝ մեր իշխանությունը ինչ քայլեր է ձեռնարկում բնակչության անվտանգությունը ապահովելու, թշնամուն սանձազերծելու, մեր տարածքային ամբողջականությունը վերականգնելու ուղղությամբ։
Բացի խաղաղության դարաշրջանի քարոզից եւ Թուրքիայի ներկայացուցիչների հետ հարաբերություններից, բանակցություններից՝ ուրիշ որեւէ քայլ ձեռնարկում են մեր սահմանների անվտանգությունը վերականգնելու ուղղությամբ։
Շարքային քաղաքացուն, ամենապաքաղաքական, ամենաանտեղյակ ոչինչ հետաքրքիր չէ, միայն թե սահմանին իրավիճակը խաղաղ լինի, մեր տղաները չզոհվեն։
Հիմա՝ իշխանության համար պա՞րզ է, թե ինչի հետեւանք կամ արձագանք են երեկվա սադրանքները եւ արդյոք դրանք շարունակվելու են, թե ոչ։ Արդյոք դրանք կապ ունե՞ն Ղազախստան խաղաղապահ զորքեր ուղարկելու հետ, գուցե կապված են առաջիկայում սպասվող Հայաստանի եւ Թուրքիայի ներկայացուցիչների հանդիպման հետ, գուցե պատճառը դելիմիտացիայի եւ դեմարկացիայի ձգձգումն է, գուցե կա այլ պատճառ...։ Իշխանությունը գոնե իր համար պարզել է երեկվա ագրեսիայի պատճառները եւ հեռանկարները, արդյոք ունի գործողությունների ծրագիր, պլան։ Բայց այնպիսի ծրագիր, որտեղ լուծման բանալին նոր տարածքներ զիջելը չէ կեղծ խաղաղության դիմաց...։
Օրինակ՝ Նիկոլ Փաշինյանը, ով այժմ ստանձնել է ՀԱՊԿ նախագահությունը եւ առաջին անգամ այսպես ասած աշխատեցնում է դրա մեխանիզմները, չի՞ մտածել ՀԱՊԿ-ին կամ ինքն իրեն դիմելու մասին։ Չէ՞ որ Ղազախստանի դեպքում Փաշինյանը շատ օպերատիվ եւ սրտացավ գործեց, ի՞նչ է՝ Հայաստանի դեպքում պետք է խնդրենք նորից Ղազախստանի նախագահը դիմի։
Ուրիշ ինչ պետք է լինի, որ Հայաստանը դիմի ՀԱՊԿ-ին, զոհերը, շարունակական ոտնձգությունները բավարար հիմքեր չե՞ն քայլ անելու համար, թե՞ թշնամին մի թեթեւ չարաճճիություն է արել։ Եւ ի՞նչ պետք է լինի, որ ՀԱՊԿ-ը միջամտի Հայաստանի տարածքային ամբողջականության դեմ ոտնձգություններին, եթե ոչ արտաքին ագրեսիայի դեպքում, ապա ուրիշ որ դեպքերի համար է նախատեսված այդ կառույցը։
Եւ առհասարակ՝ այս մղձավանջին վերջ լինելո՞ւ է, թե՞ ոչ, մինչեւ երբ պետք է մենք կարդանք 18-20 տարեկան տղաների զոհվելու մասին։ Իսկ որ ամենասարսափելին է, սահմանին այս վիճակը «այնքան բնական, նորմալ, հարազատ» է դարձել, որ այս լուրերի կողքով անցնում ենք անտարբեր, զրո ազդեցություն եւ հետեւանք...մինչդեռ երեք օջախի լույս եւ հույս մարեց երեկ, երեք տղա չհասցրին ճաշակել իրենց երջանկությունը, չհասցրին ամուսնանալ, երեխաներ ունենալ, հայրենիքը շենացնել, նրանց ծնողները չհասցրին վայելել իրենց չարչարանքի պտուղները, չհասցրին հպարտանալ եւ երջանկանալ իրենց որդիների ապագայով...երեք երիտասարդ գնացել էր բանակ, որ գա եւ շարունակի ապրել...եւ դեռ քանի, քանիսն են գնում վերադարձի երազանքով եւ քանիսի երազանքն է մնում անկատար։
Եթե սա իշխանությունների պրոպագանդած խաղաղության դարաշրջանն է, ապա դրա հակառակը ո՞րն է։
Եւ վերջում՝ խնդիրը ոչ միայն մեր հայրենիքի անտեր, անօգնական իրավիճակն է, որ երեկվա դեպքերից հետո ճառ ասող իշխանության ներկայացուցիչները բերանները ջուր են առել, անհետացել, զրո արձագանք, այլեւ իսկապես երկրում որեւէ պաշտոնյա, կառույց չկա, որ հաղորդակից լինի եւ ապրի մեր իրական հոգսերով։ Ընդդիմադիր առանձին պատգամավորներ ստատուսներ են գրում սահմանային իրավիճակի մասին, եւ միայն ՄԻՊ Արման Թաթոյանն է բրիֆինգ հրավիրել բնակչության անվտանգության ապահովման հարցում պետության քաղաքականության վերաբերյալ։
