Ժողովրդավարությունը՝ ՔՊ-ական ապագայի շարժիչ ուժ. ինչպես կարելի է պարտվել, բայց միեւնույն ժամանակ հաղթել համայնքներում

Խմբագրական 10 Հունվար, 2022 20:30

Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը իր ամանորյա շնորհավորական ուղերձում անդրադարձել էր Հայաստանի նվիրվածությանը ժողովրդավարությանը եւ ժողովրդավարական արժեքներին։ Ընդ որում՝ որպես ցուցիչ վարչապետը նշել էր արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունները, որը «մինչեւ օրս էլ միջազգային հանրությունն ապշեցուցիչ է համարում, որ նման պայմաններում Հայաստանը կարողացավ ազատ, արդար, ժողովրդավարական ընտրություններ անցկացնել»: «Այսօր այո, միջազգային հանրությունը Հայաստանն ընկալում է որպես ժողովրդավարության առաջատար ուժ եւ սա մի ձեռքբերում է, որը մենք չպետք է կորցնենք: Մեր խնդիրն է՝ ժողովրդավարությունը, ժողովրդավարական համարումը դարձնել իրական գործոն մեր երկրի անվտանգության, բարեկեցության, զարգացման համար: Ժողովրդավարությունը պիտի դառնա վերածննդի ու ապագայի շարժիչ ուժը: Ժողովրդավարությանն ու ժողովրդավարական արժեքներին Հայաստանն իր նվիրվածությունը եւս մեկ անգամ ի ցույց դրեց 2021 թվականի հոկտեմբեր-դեկտեմբեր ամիսներին՝ տեղական ինքնակառավարման մարմինների ընտրություններում: Եվ այո, ժողովրդավարությունը, իրավունքի գերակայությունը, մարդու իրավունքների պաշտպանությունը պետք է անձեռնմխելի լինեն մեր երկրում, մարդու ազատ ապրելու, ստեղծագործելու, աշխատելու եւ արդյունք ստեղծելու հնարավորոթյունները պետք է աջակցություն ունենան եւ խթանվեն»:

Մինչ այդ Նիկոլ Փաշինյանը էլի էր անդրադարձել ՏԻՄ ընտրություններին՝ որպես ժողովրդավարության բացառիկ ցուցիչ, որի ապացույցը մի շարք համայնքներում իշխանության պարտությունն է։ «Որքան էլ ակնհայտ է, որ մեր օրակարգի առաջնահերթությունները կապված են արտաքին մարտահրավերների հետ, այնուամենայնիվ, պիտի արձանագրեմ, որ ՏԻՄ ընտրությունների այս որակը, երբ քաղաքացին Տեր է եւ Որոշող, մեր վաղեմի երազանքն է՝ ի կատար ածված»,-ավելի վաղ գրել էր վարչապետը։

Իսկապես, ՏԻՄ-երում իշխանության պարտությունը կարելի է ժողովրդավարության մեծ ձեռքբերում գնահատել՝ հաշվի առնելով, որ անցյալում դա չհանդիպող երեւույթ էր։ Եւ կարելի էր ՏԻՄ ընտրությունները՝ որպես ժողովրդավարության նվաճում ներկայացնել, եթե իշխանությունը հավատարիմ լիներ ժողովրդավարության սկզբունքներին։

Իսկ ինչ արեց իշխանությունը, պարտվեց ընտրություններին, դա «ծախեց» մեզ վրա որպես ժողովրդավարության հաղթանակ, իսկ հետո սկսվեց «իսկական հայկական ժողովրդավարությունը»։ Դրա շրջանակներում արդեն քարե դարյան մեթոդներով սկսվեց համայնքների իշխանության «չձեւավորումը»։ Բողոքի ակցիաներ, բախումներ, դրսում երդմանակալության կազմակերպում, քրեական գործեր, հաղթանակած ուժերի, թեկնածուների ձերբակալում, կալանավորում կասկածելի հիմքերով քրեական գործերի շրջանակներում։

«Ժողովրդավարական» գործընթացների կուլիմինացիան ՏԻՄ-երի հետ կապված երեկ Փարաքարում էր, երբ 10 մանդատ ունեցող «Ապրելու երկիրը» վայր է դրել մանդատները՝ չմասնակցելով համայնքապետի ընտրությանը, արդյունքում 5 մանդատ ունեցող ՔՊ-ն եւ 6 մանդատ ունեցող «Դավիթ Մինասյան» դաշինքը ձեւավորեցին համայնքային իշխանություն՝ Դավիթ Մինասյանին ընտրելով ղեկավար՝ 2,5 տարի միմյանց փոխարինելով աշխատելու համար։ Ի դեպ, իշխանությունը «կիսելն» էլ է նոր երեւույթ մեզանում՝ հավանաբար նոր հայկական ժողովրդավարական իշխանության բաղկացուցիչներից մեկը։

Նոր երեւույթ է նաեւ այն, թե ինչպես է համայնքապետ դառնում քիչ ձայներ ստացած ուժի թեկնածուն, ոչ թե հաղթած ուժը։ Ժողովրդավարական ընտրությունների նախորդ սերիան Վարդենիսում էր, բողոքի ակցիաներ, բախումներ, դատարան դիմել, ընդդիմադիր թեկնածուին «փախցնել», եւ այս մեծ զրկանքների գնով վերջապես ընդդիմադիր թեկնածուն՝ Ահարոն Խաչատրյանը ընտրվեց համայնքի ղեկավար։ Սակայն դեռ հայտնի չէ՝ ՔՊ-ն կհաշտվի այս իրականության հետ, թե մի նոր օպերացիա կիրականացնեն։ Հարկ է նշել, որ իշխանության թեկնածու Արամ Մելքոնյանն առաջարկել էր ընդդիմությանը վայր դնել մանդատները ու նոր ընտրություն անցկացնել:

Վեդիում հարցերը շատ ավելի «ժողովրդավարական» լուծվեցին, ՔՊ-ն եւ նրա աջակից «Հանրապետությունը» վայր դրեցին մանդատները՝ խոչընդոտելով համայնքային իշխանության ձեւավորումը, որպեսզի «կրկին փորձիր» սկզբունքով նոր, արտահերթ ընտրություններին փորձեն ստանալ քվեների մեծամասնությունը համայնքային իշխանություն ձեւավորելու համար։ Արտահերթ ընտրություններ կնշանակվեն, Գարիկ Սարգսյանն էլ նշանակվել է Վեդիի համայնքապետի ժ/պ, այսինքն՝ վեդեցիներին այնքան կտանեն տեղամաս ընտրության, մինչեւ ՔՊ-ն կարողանա հասնել իշխանության։

ՏԻՄ ընտրությունների «ժողովրդավարական» հաջորդ նվաճումը Վանաձորում էր, որտեղ հաղթանակից հետո կալանավորեցին ընտրված թեկնածուին՝ Մամիկոն Ասլանյանին, փորձեցին ամեն ինչ անել համայնքային իշխանության ձեւավորումը հետաձգելու համար՝ բողոքարկումներ, վերահաշվարկ, մի խոսքով՝ «ժողովրդավարության հաղթանակը» Վանաձորում դեռ իրեն սպասեցնել է տալիս։

Թալինում էլ իշխանությունը գնաց նախկինների սիրելի ճանապարհով՝ հետապնդումներ, քրեական ենթամշակույթի տարրեր, սպառնալիքներ՚։ Այստեղ նորընտիր ավագանու առաջին նիստին համայնքապետ ընտրվեց ՔՊ-ական Տավրոս Սափեյանը։ Նա ստացավ 11 կողմ ձայն, Ընդդիմադիր «Զարթոնք», «Հայք» կուսակցությունները եւ «Մեր համայնքը» կուսակցությունների դաշինքի թեկնածու Դավիթ Մանուկյանը՝ 10 կողմ ձայն: Այստեղ «Հայք»-ի թեկնածու Կարեն Գեւորգյանի նկատմամբ իշխանությունները ճնշումներ էին գործադրում։ Գեւորգյանը նույնիսկ հայտարարեց մանդատից հրաժարվելու մասին, սակայն դա չարեց, իշխանության ճնշումների արդյունքում նա իր ձայնը տվեց Տավրոս Սափեյանին։

Ահա այսպիսին է ժողովրդավարությունը՝ ծուռ հայելիների հայկական թագավորությունում, իսկ ամենակարեւորը ոչ թե այն է, թե ինչ է կատարվում համայնքներում այդ ընտրություններից հետո, այլ այն, թե ինչպես են դա հրամցնում հանրությանը՝ մոտավորապես «եկեք պայմանավորվենք որ ինչ էլ լինի մենք մեզ պարտված չենք համարի»։