Հասնել իշխանության եւ ունենալ սեփական ընդդիմությունը. ՔՊ-ի գերխնդիրը ՏԻՄ ընտրություններին

Ինչպես հայտնի է, հոկտեմբերի 17-ին Հայաստանի 6 մարզի 9 համայնքում ՏԻՄ ընտրություններ են լինելու, ընդ որում՝ դրանց մեծ մասում համամասնական ընտրակարգով։ Այսինքն՝ընտրողները քվեարկելու են ոչ թե կոնկրետ անձի, այլ քաղաքական ուժի օգտին։ Հաղթող ուժը կդառնա մեծամասնություն ավագանիում և կնշանակի համայնքի ղեկավար։

Առաջադրումների ժամկետն ավարտվել է: Գյումրիում պայքարի է դուրս գալու 10 քաղաքական ուժ՝ 7 կուսակցություն և 3 դաշինք, Գորիսում եւ Մեղրիում՝ 4 ուժ, Տեղում՝ 2, Տաթեւում՝ 3 եւ Դիլիջանում 5 ուժ։ Նախընտրական քարոզարշավը կմեկնարկի սեպտեմբերի 22-ին։ Ամենաթեժ ընտրությունները սպասվում են Գյումրիում եւ Գորիսում։

Ընդհանուր առմամբ՝ եթե ամփոփելու լինենք այս ՏԻՄ ընտրություններին մասնակցությունը՝ պետք է արձանագրենք, որ այս ընտրությամբ իշխանությունը կգրավի ՏԻՄ ոլորտը, քանի որ համայնքներում այլընտրանքներ չկան, հզոր դաշինքներ, միավորումներ, իշխանությանը հակակշիռ ուժեր եւ դեմքեր չկան։

Բոլոր համայնքներում ՔՊ-ն, բնականաբար, ներկայացված է տարածքներում առաջին դեմքերի մակարդակով։ Այս ընտրություններին չեն մասնակցում նախորդ խորհրդարանական ուժերը՝ ԼՀԿ-ն եւ ԲՀԿ-ն, ինչն առնվազն անհասկանալի է եւ ոչ տրամաբանական։ Առհասարակ, խորհրդարանում ներկայացված չլինելը, նաեւ ՏԻՄ-երին չմասնակցելը կարագացնի այս քաղաքական ուժերի վախճանը, այս տարիների ընթացքում ձեռք բերած քաղաքական կապիտալը, ռեսուրսը, ընտրազանգվածը շատ արագ կկորցնեն, ինչը հետագա ռեաբիլիտացիայի եւ քաղաքական գործընթացներին մասնակցելու համար դժվարություններ կստեղծի։

Ամբողջական «կոմֆորտի» հասնելու համար իշխանությունը այս ՏԻՄ ընտրություններին ոչ միայն ձգտում է վերցնել համայնքների կառավարումը, այլեւ փորձում է իրենով անել նաեւ ընդդիմադիր դաշտը։ Ասվածի վկայությունը համայնքներում «ֆեյք» ընդդիմադիր կամ «կեղծ» այլընտրանքային ուժերի առաջադրումն է։

Գրեթե բոլոր համայնքներում առաջադրվել է Ռուբեն Վարդանյան-Արայիկ Հարությունյան հովանավորած պրոյեկտը՝ Փաշինյանի նախկին նախարարներ Մանե Թանդիլյանի եւ Մեսրոպ Առաքելյանի կատարմամբ, «Ապրելու երկիրը» իր ցուցակն է ներկայացրել համայնքներում։ Փաշինյանի այլ թիմակիցներ եւս մասնակցում են այս ընտրություններին՝ ի դեմս Սամվել Բաբայանի «Ազատական» կուսակցության (Մեղրի) եւ Արամ Սարգսյանի «Հանրապետություն» (Մեղրի, Դիլիջան) կուսակցության։

Այս ընտրություններին ներկայացված չէ ոչ միայն նախկին խորհրդարանական ընդդիմությունը, այլեւ հավուր պատշաճ ներկայացված չէ նաեւ ներկա ընդդիմությունը։

Օրինակ՝ «Պատիվ ունեմ» դաշինքի անդամ կուսակցությունները առանձին են մասնակցում ընտրություններին, Հանրապետականը մասնակցում է Գյումրիում, «Հայրենիքը»՝ Դիլիջանում։ «Հայաստան» դաշինքը որպես այդպիսին չի մասնակցում այս ընտրություններին, դաշինքի առանձին անդամներ մասնակցում են, օրինակ՝ անազատության մեջ գտնվող Առուշ Առուշանյանը Գորիսում մասնակցում է «Առուշանյան» դաշինքով, Գյումրիում դաշինքի անդամը մասնակցում է «Թասիբով» դաշինքով։

Այս ընտրություններին մասնակցում են նաեւ նոր եւ հին ուժեր, որոնց հաղթանակի հասնելու շանսերը գուցե այդքան էլ մեծ չեն, ինչպես օրինակ՝ Կոմունիստական կուսակցություն, ՔՈ, ՀԱԿ, Զարթոնք, Շանթ դաշինք եւ այլն, սակայն ինչպես ասում են՝ քաղաքականության մեջ ոչինչ բացառել պետք չէ։

Չէ՞ որ ներկա իշխանության հաղթանակը ընտրություններին սկսեց Նոր կյանք համայնքից, հենց դրանով է կարեւորվում համայնքի ընտրություններին մասնակցելը եւ տեղերում հաղթանակ գրանցելը։ Դա ոչ միայն կարեւոր փորձառություն է, այլեւ տրամպլին համապետական ընտրություններին հաղթելու համար։ Իսկ ՏԻՄ ընտրություններին հաղթանակ չգրանցելն էլ ամենեւին դատավճիռ չէ, այլ սեփական սխալները հասկանալու, շտկելու, գործունեությունը վերակառուցելու հրամայական։

Այնպես որ, չմասնակցելը ոչինչ չանելն է, որի հակակշիռը ակտիվ մասնակցությունը եւ տեղերում քրտնաջան աշխատանքն է՝ հանուն քաղաքական ուժերի կայացման եւ ընտրողների համար այլընտրանքի, ընտրության հնարավորության ստեղծման։