«Կապիտուլյանտ Նիկոլ» ասացիք, «մերժված Չեբուրաշկա» պատասխանը ստացաք․ ընդդիմություն-իշխանություն «քաղաքակիրթ բանավեճը»
Խմբագրական
Ազգային ժողովի առաջին նիստը վաղուց արդեն դարձել է բրազիլիական բազմասերիայանոց սերիալ, որի մեկնարկը կա, բայց ավարտը չի երեւում։ Երկրորդ շաբաթն է՝ ազգընտիրները հավաքվում են, բայց դեռ կարողացել են միայն ԱԺ նախագահ, փոխնախագահներ ընտրել, հասցրել են քննարկել 4 հանձնաժողովի նախագահի թեկնածուներին, դեռ 8-ն էլ մնացել է։
Ահա, այսպիսի «բարձր արդյունավետությամբ» աշխատում է օրենսդիր մարմինը՝ ամառվա տապին չխնայելով ոչ իրենց, ոչ էլ մեզ։
Եւ հատկապես խնդրահարույց է մեզ՝ ընտրողներիս չխնայելը, որովհետեւ կարծես մենք արդեն մեր գործը արել ենք, իբրեւ քաղաքացի մեր կարեւորը պարտքը կատարել ենք, քվե ենք տվել, ուղարկել խորհրդարան, որ իշխանությունը աշխատի, ընդդիմությունը հսկի, ուղղորդի, քննադատի, կանխի սխալները, շտկի․․․։ Եւ այս ճանապարհին ազգընտիրները չպետք է խնայեն իրենց, որովհետեւ նրանք բոլորը խոստացել են մեզ անխնա աշխատել հանուն հայրենիքի շահի։
Իսկ անխնա աշխատելը ամեն մեկը յուրովի է հասկանում․․․իշխանությանը հարկ էլ չկա անդրադառնալու, քանի որ այս դեպքում գուցե մեր պետությունը ավելի շատ շահի նրանց չաշխատելուց, ոչինչ չանելուց, քան աշխատելուց։
Այս առումով ակնկալիքները հատկապես ընդդիմությունից է, այն ընդդիմությունից, որը խոստացել է օր ու արեւ չտալ իշխանությանը, ստիպել հաշվի նստել իրենց հետ, աշխատել եւ աշխատել։
ԱԺ նիստի օրերին մենք տեսնում էինք բավականին սուր, հնչեղ հարցեր ընդդիմադիրների կողմից, լսում էինք հիմնավոր, բովանդակալից ելույթներ, այս ամենը իսկապես հիացնող էր։
Բայց, միեւնույն ժամանակ, մենք տեսնում էինք երիտասարդ ընդդիմադիր գործիչներ, որոնք շարունակ բովանդակազուրկ, անգիր արած, նույնական տեքստեր են ասում։ Երկու շաբաթվա ընթացքում «Պատիվ ունեմ» խմբակցության պատգամավոր Աննա Մկրտչյանը հասցրեց հերոսանալ «կապիտուլյանտ Նիկոլ» ասելով, այս արտահայտությունը նա շարունակ կրկնում էր՝ չնայած ԱԺ նախագահի զգուշացումներին եւ կիրառած տույժին։
Ասաց «կապիտուլյանտ Նիկոլ», ստացավ «մերժված Չեբուռաշկա» պատասխանը, դուրս հրավիրվեց դահլիճից եւ այսօր չի կարողանա մասնակցել նիստին․․․ով շահեց՝ իշխանությո՞ւնը, թե՞ ընդդիմությունը։ Մկրտչյանը իր քաղաքական կարիերան լավ էր սկսել, սկզբնական շրջանում բավականին պատրաստված մի քանի հարցազրույցներ տվեց, բայց հետո հասկացանք, որ գործ ունենք «պարապացրած, վարժեցրած» գործչի հետ, ով անընդհատ նույն տեքստերն է կրկնում։ Ափսոս է երիտասարդ եւ խոստումնալից գործիչը, ուսուցիչները նրան փչացնում են՝ թույլ չտալով կրեատիվը աշխատեցնել, սեփական խելքով գործել․․․։
ԱԺ-ում պատգամավորի այս պահվածքը հիշեցնում է չարաճճի պատանիների վարքը, որոնք, օրինակ, հաճույք են ստանում խփել-փախնելուց, զանգել-փչելուց եւ այլն։
Այսինքն՝ մեկ, երկու, երեք հայտարարեց վարչապետի կապիտուլյանտ լինելու մասին, հետո․․․ինչ է փոխվելու․․․այդ մասին նոյեմբերի 9-ից հետո բոլորը հայտարարում են, Փաշինյանն էլ գիտի դրա մասին, անգամ պատասխանել է այդ մեղադրանքներին։ Առանց այդ էլ սահմանափակ գործիքակազմ, ելույթի, հարցի հնարավորություն ունեցող ընդդիմությունը չի՞ կարող ավելի արդյունավետ տնօրինել իրեն ընձեռված հնարավորությունը։ Վերջիվերջո, ընդդիմությանը քվե տված ընտրողները պատգամավորներին չեն պատվիրակել, որ գնան խորհրդարանում կես ժամը մեկ «կապիտուլյանտ նիկոլ» գոռան։ Եթե կարելի է լինել Հայկ Մամիջանյանի, Տիգրան Աբրահամյանի պես պատգամավոր, խոսել փաստերով, հիմնավոր, ոչնչացնել իշխանությանը առանց պիտակավորելու, հայհոյելու, միեւնույն ժամանակ, նույնիսկ քննադատության մեջ պահել բարձր նշաձողը։ Պիտակավորումները մեկ-երկու գուցե ականջահաճո են, բայց ինտելեկտուալ, հասուն լսարանի համար վկայում են, որ երբ չկան փաստեր, բանախոսը դիմում է պիտակավորումներին։ Վստահաբար՝ այս իշխանության դեպքում այնքան քննադատության ենթակա փաստեր կան, ուստի երիտասարդ պատգամավորը ճիշտ կանի տեղափոխվի հենց այդ դաշտ, դա ինքնակրթման, հասունության, կայացման, քաղաքականություն մտնելու դժվար, բայց ճիշտ ճանապարհ է։
Ի դեպ, այս առումով նոստալգիկ տրամադրությունները եւ համեմատականները անցյալի պատգամավորների, գործիչների հետ, այդքան էլ տեղին չեն, նրանք երբեմն-երբեմն նաեւ բովանդակային ելույթներ էին ունենում, պայքարի ճանապարհ ունեին անցած, մասնագիտական ուղի ունեին, իսկ արած բոլոր մյուս ակցիաներն էլ կրեատիվ էին։ Այս դեպքում, ցավոք, դաշինքի ցուցակի պատվավոր եռյակում հայտնված գործիչը ոչ մեկը ունի, ոչ մյուսը, բայց նաեւ պայքարի սխալ ճանապարհ է ընտրել, քանի որ ընդդիմադիր լինելը պատկերացնում է «կապիտուլյանտ Նիկոլ» գոռալով։ Հուսանք՝ դեռ կփոխվի եւ ի դեմս Աննա Մկրտչյանի կտեսնենք նոր որակի երիտասարդ գործիչ, պատգամավոր՝ ավելի հասուն, կայացած։
Եւ վերջում՝ նույնաբովանդակ ելույթները եւ արդեն իսկ հարազատ դարձած արտահայտությունները անընդմեջ հնչեցնելը ընդդիմության կողմից գուցե ընկալելի լինեին այլ իրավիճակում եւ այլ ժամանակում, կհամարեինք՝ պատգամավորները զբաղեցնում են լսարանին, բայց այսօր Հայաստանի առաջ ծառացած մարտահրավերները եւ մեր սահմաններին ստեղծված իրավիճակը ընդդիմությունից բոլորովին այլ ելույթներ եւ հարցեր են պահանջում։
Այս թեմայով
Հայ մամուլի ազատության վախճանը. Առաջարկվող փոփոխությունը հակասում է Սահմանադրությանը եւ Կոնվենցիային
Երբ հավաքականի պարտությունից ավելի շատ ենք նեղվում, քան թշնամու Փառուխ ներխուժումից
Հոգնության գաղտնիքը. երբ անոմալ երեւույթները դառնում են նորմալ, մարդիկ դադարում են զարմանալ եւ զայրանալ, զգալ եւ ապրել
Ելք կա. ընտրված համայնքապետերին պաշտոնազրկելու պայքարը նոր հորիզոններ է նվաճում
Ժողովրդավարության բաստիոն կառուցելու ճանապարհին նախ ձնամաքրման աշխատանքները կազմակերպեք
Հայ մամուլի ազատության վախճանը. Առաջարկվող փոփոխությունը հակասում է Սահմանադրությանը եւ Կոնվենցիային
Երբ հավաքականի պարտությունից ավելի շատ ենք նեղվում, քան թշնամու Փառուխ ներխուժումից
Հոգնության գաղտնիքը. երբ անոմալ երեւույթները դառնում են նորմալ, մարդիկ դադարում են զարմանալ եւ զայրանալ, զգալ եւ ապրել
Ելք կա. ընտրված համայնքապետերին պաշտոնազրկելու պայքարը նոր հորիզոններ է նվաճում
Ժողովրդավարության բաստիոն կառուցելու ճանապարհին նախ ձնամաքրման աշխատանքները կազմակերպեք
