Ի դեպ. ԿԳՄՍ նախարարի հրաժարականի պահանջների մասին
Ի դեպԻ դեպ, այսօրվա, ասենք այսպես՝ թրենդային թեման կրթությունն էր, ավելի կոնկրետ՝ ԿԳՄՍ նախարար Արայիկ Հարությունյանը, նրա գործունեությունը, նրան ուղղված դժգոհությունները, բողոքի ակցիաներն ու հրաժարականի պահանջները։ Այն պահին, երբ նախարարը մամուլի ասուլիս էր հրավիրել ու խոսում էր ոլորտի խնդիրներից, ԱԺ ԼՀԿ խմբակցության պատգամավորները ջանում էին խորհրդարան մտցնել այսպես ասած «թեմատիկ» պաստառները։
Հետո այդ պաստառի մոտ լուսակարվեցին Իմ քայլը խմբակցության պատգամավորները, հասկացնելով, թե այդ պահանջին առանձնապես լուրջ չեն վերաբերվում։ Ազգային ժողովում մեկնարկեց «Լուսավոր Հայաստան» խմբակցության հարցապնդման քննարկումը: Ընդդիմադիր խմբակցությունը պահանջում է ՀՀ ԿԳՄՍ նախարար Արայիկ Հարությունյանի հրաժարականը: Հետո արդեն նույն պահանջով ԱԺ-ի դիմացի տարածքում տեղի ունեցավ բողոքի ակցիա։ Ավելի ուշ ԿԳՄՍ նախարարի հրաժարականի պահանջով երթ անցկացրեց ՀՅԴ Հայաստանի երիտասարդական միությունը՝ «Հանուն ազգային և առաջադեմ կրթության» խորագրով։
Բոլոր այս ակցիաների ժամանակ հնչած գնահատականները կարելի է խտացնել մեկ նախադասության մեջ՝ նախարարությունում տոտալ ձախողված վիճակ է, նախարարը ձախողել է եւ պետք է հեռանա։ Արայիկ Հարությունյանի նկատմամբ քննադատության ալիքը գեներացվում էր դեռ այն ժամանակ, երբ նա կարգվեց «սուպերնախարար» ու նույնիսկ դրանից առաջ։ Շշուկների մակարդակով ասվում էր, թե դասախոսի ու ավագանու նախկին անդամի փորձառությունը բավարար չի լինելու համակարգել միանգամից մի քանի կարեւոր ոլորտների աշխատանքը, ինչքան էլ տեղակալները փորձեն ավելի մեծ բեռ վերցնել իրենց ուսերին։Իսկ նախարարության աղմկահարույց որոշումներն ու մամուլում այդ առնչությամբ բարձրացվող աղմուկը ավելի վաղ էին սկսվել. «Մել» ֆիլմի, ինչ որ անհասկանալի, ֆուտուրիստական նախագծի ֆինանսավորումները արդեն կամաց-կամաց վերածվում էին աբսուրդի թատրոնի։
Հետո վրա հասան կրթական չափորոշիչները՝ մասնագիտական շրջանակներից հնչող խորը մտահոգություններով, հետո էլ կրթական հաստատությունների ուղեցույցը՝ դիմակով-բանով։ Մի խոսքով, անկախ քննադատությունների ավել կամ պակաս հիմնավորվածությունից, դրանց տեղին կամ ուռճացված լինելու համգամանքից, նախարարի հանդեպ գեներացված դժգոհությունն այլեւս կայացած փաստ է, որի հետ պետք է հաշվի նստել։ Եւ սա ոչ միայն եւ ոչ այնքան նախարարի, որքան վարչապետի խնդիրն է։
Բանն այն է, որ Արայիկ Հարությունյանը, ըստ շրջանառվող լուրերի բավական ամուր դիրքեր ունի իշխանական թիմում, համարվում է Նիկոլ Փաշինյանի հենասյուներից մեկը։Եւ հիմա հարցն այն է, թե ինչպիսին կլինի վարչապետի արձագանքը։ Նրան պաշտոնում պահելը կնշանակի արհամարել մասնագիտական ու քաղաքական շրջանակների կարծիքն ու պահանջը։ Արայիկ Հարությունյանին «զոհաբերելը» կարող է վտանգավոր լինել իշխանական թիմի ամրության համար, թիմում կարող են նոր ճաքեր առաջանալ։ Որ տարբերակը կընտրի վարչապետը, պարզ կլինի առաջիկայում։
