Ի դեպ. Մանդատից հրաժարվելու մասին Արսեն Ջուլֆալակյանի հայտարարության եւ ՔՊ-ի մասին
Ի դեպԻ դեպ. ԱԺ «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավոր, ըմբշամարտիկ Արսեն Ջուլֆալակյանը նախօրեին հայտարարեց, որ վայր է դնում պատգամավորի մանդատը։ Հայտարարության մեջ ասվում է, որ նման քայլի պատճառ է հանդիսացել ՀՀ ԿԳՄՍ նախարար Արայիկ Հարությունյանի հետ ունեցած սկզբունքային անհամաձայնությունները նրա ենթակայության տակ գտնվող ոլորտների ներկա կառավարման մոտեցումների վերաբերյալ: Ջուլֆալակյանը կարծում է, որ որդեգրած ուղին անհեռանկար է, չի ապահովելու նշյալ ոլորտներում առկա խնդիրների լուծումն ու զարգացումը: Հետևաբար, նման պայմաններում իր հետագա գործունեությունը չի ծառայի պետության և քաղաքացու շահերի արդյունավետ պաշտպանության իր առաքելությանը: Արսեն Ջուլֆալակյանի այս հայտարարությունը քաղաքագիտական առումով անհասկանալի է, քաղաքական առումով՝ ազնիվ։
Անհասկանալի, քանի որ օրենսդիր իշխանության ներկայացուցիչը մանդատից հրաժարվում է կառավարության անդամի հետ ունեցած իր անհամաձայնությունների պատճառով այն պարագայում, երբ կառավարությունն է հաշվետու օրենսդիրին եւ ոչ հակառակը։ Իսկ պետության օրակարգային հարցերի շուրջ բանավեճի տեղը հենց խորհրդարանն է, իսկ նախաձեռնողը խորհրդարանական մեծամասնությունը պիտի լինի։ Քաղաքական առումով Արսեն Ջուլֆալակյանի որոշումը ազնիվ է, քանի որ նա, ընտրված լինելով «Իմ քայլը» դաշինքի համամասնական ցուցակով, ոչ թե դուրս է գալիս խմբակցությունից, պահպանելով մանդատը, այլ հրաժարվում է մանդատից։ Անկախ այն բանից, թե արդյոք նա կմնա քաղաքականության մեջ, կմիանա քաղաքական այլ ուժի, թե ոչ, նրա այս քայլը մեծ հաշվով նշանակում է անհամաձայնություն գործող իշխանության հետ։Արսեն Ջուլֆալակյանի դեպքը ոչ առաջինն է, որ էլ հավանաբար վերջինը կլինի։Ու սա բնական է։Բանն այն է, որ ՔՊ-ն մինչեւ հեղափոխությունը չէր հասցրել դառնալ կայացած կուսակցություն ու ինստիտուցիոնալ ընդդիմություն, չէր հասցրել ունենալ իր կուռ շարքերը՝ համալրված պրոֆեսիոնալ կադրերով՝ լինի դա քաղաքական, տնտեսական, թե վարչական։
ՔՊ-ն իշխանության եկավ հեղափոխության արդյունքում, իր լիդերի խարիզմայի «ուսերին նստած», իսկ թիմը համալրվեց ցայտնոտի պայմաններում, հափշտապ, ինչպես երեւում է՝ վատ սելեկցիայի արդյունքում։ Արդյունքում ստեղծվել է ոչ թե համախոհների, գաղափարակիցների մի կուռ թիմ, այլ տարբեր ոլորտների մարդկանց մի խայտաբղետ հավաքականություն՝ իրենց տարբեր, երբեմն իրար հակասող պատկերացումներով ու մոտեցումներով։ Դրանք երբեմն-երբեմն ի հայտ են գալիս, բայց այս կամ այն կերպ զսպվում են, քանի որ բոլորն էլ գիտակցում են, որ ԱԺ-ում հայտնվել են ոչ թե իրենց քաղաքական քաշ ու կշռի, այլ բացառապես վարչապետի վարկանիշի շնորհիվ։ Իսկ թե ՔՊ թիմը ինչքանով կհղկվի ու իրական քաղաքական ինչ կշիռ կունենա, կերեւա արդեն հաջորդ ընտրությունների ժամանակ։
